|
fotoblad 21 |
De auto is bijna een jaar in Israel, en moet weer uitgevoerd worden. We maken
er een vakantie van, met anderhalve week in noordelijker gebieden
van Israel, om daar eens op gemak rond te kijken, en de bootreis te bevestigen.
Omdat we alles bij elkaar zo'n 2 maanden wegblijven, moet Amitsa mee. Van
haar avonturen is een aparte fotopagina gemaakt: www.henkensonja.nl/Amitsa/Amitsa-fotos_5.html
. | 
De eerste echte stop is op 3,5 uur rijden van Eilat: de Dode Zee. We logeren in
een vakantiehuisje in Newe Zohar, in het zuiden van de Yam HaMellach (Letterlijk;
zee van zout). Het meer ligt op 400 meter onder zeeniveau, en is het diepste
droge punt op aarde. De bergen ernaast zijn feitelijk niet erg hoog, zo'n
200 meter boven zeeniveau, maar het totale verschil van 600 meter maakt het
tot een indrukkende omgeving.
|
We ontmoeten een ontzettend gastvrije familie bedoeinen, die meteen vodka
aanbieden, en als we vriendelijk doch beleefd afslaan, met een ijskoude Red
Bull te voorschijn komen. Trots poseren ze met al hun kroost voor onze camera.
| 
Na een stevige klim in de vallei bij Ein Gedi bereiken we de David
waterval. Bij het zien van de "Nature reserve" hoed van Sonja verlaten
de zwemmers enigszins besmuikt het water, waar grote borden "verboden toegang" hangen, maar waar niemand zich wat van aantrok.
|
Veel zuidelijker aan de Dode Zee vinden we de "Flour cave", na een lange
rit via een zandpad over een woestijnvlakte, en een flukse wandeling door
een bijna witte ravijn vol met fantastische laagstructuren. De zon blikkert,
maar Henk staat klaar met een grote zaklamp uit de auto, omdat het in de
grot aardedonker is.
| 
Aan de uitgang van de grot moeten we steil omhoog klimmen, door allerlei
woest gevormde doorgangen in de rots. Eenmaal boven blijken we een paar kilometer
van de auto te zijn, en volgt een wandeling over de vlakte die associaties
oproept met zoekenden in de woestijn. Gelukkig staat Shai als een oase te
blikkeren, met koel water en airco.
|
Dobberen in de Dode Zee: we kunnen er niet aan ontkomen om het
zelf ook te proberen. Het is een bizar gevoel dat je zo hoog blijft drijven,
en verdrinken is onmogelijk, als was het maar omdat het water ontzettend
goor smaakt naar extreem veel zout en zwavel, en brandt in je ogen. We hebben
nog nooit zoveel mensen waterpret zien maken zonder een druppie te spetteren! Heel
voorzichtig peddelen we een rondje. Het water voelt vies warm aan, en olieachtig.
Na twee dagen en vaak douchen ruik je nog steeds die typische Dode Zee lucht.
| 
Amitsa voelt zich na een dagje al helemaal thuis in het huisje
in Newe Zohar. In het bed zitten allemaal leuke tunneltjes waar ze doorheen
kan tijgeren, en met onze eigen deken over het bed heen, mag ze lekker over
het bed klauteren. Dat het toilet en de douche niet erg schoon zijn en lekken,
(plus dat de badkamer na een douche ontzettend heet is), en dat de airco
geregeld uitvalt, deert haar niets! Die sokken zijn overigens ook om
de voeten schoon te houden en niet voor de warmte!!!
|
Even laten zien dat Yam HaMellach echt onder zee niveau ligt: dit is een
schermafdrukje van de GPS lokatie in de routeplanner op de laptop: -359 meter
in het huisje.
|
Het tweede deel van de vakantie brengen we door aan het meer van Galilea
(Yam Kinneret). Ook hier nemen we een GPS plaatsbepaling in het vakantiehuisje
in Amirim: nu zitten we 500 meter boven zeeniveau.
|
Het huisje is van een heel andere klasse dan dat in Newe Zohar: nog splinternieuw,
heel luxe, en uiterst gastvrij, met een flesje wijn, chocola, een schaal
vers fruit, melk en sap in de koelkast, en alles om thee en koffie te zetten.
In de hoek van kamer staat een luxe jacuzzi met het mooiste uitzicht van
de wereld. Hoog tijd voor een feestje: Amitsa en Henk trekken gezamelijk
een fles bubbels open. Om Amitsa lekker op de kozijnen te laten schoeperen
hebben we voor de zekerheid de vitrage in veiligheid gebracht. De zonweringsgordijnen
kunnen wel tegen een stootje.....
| 
Heb ik iets teveel gezegd over het uitzicht? In de verte ligt het meer
van Galilea, Tiberias, en enkele heuvels. Het huisje staat op palen tegen
de bergwand aan, dus van inkijk is geen sprake. |
We rijden naar Haifa om de boot te bespreken en te betalen. Dat lukt wonderwel,
al is de weg ernaar toe ontzettend druk en chaotisch. We vinden het kantoor
van Rosenfeld met gemak, en na de formaliteiten vinden we een gezellig restaurantje
op de weg die in het verlengde van de spectaculaire Baha tempel ligt. Het
eten en de drankjes bij Fattoush (arabische keuken) zijn spectaculair!. | 
Waar een jacuzzi al niet goed voor is? Nou, wat dacht je van
onderbroekenlol? De sokken en onderbroeken gaan in bad, met een flinke dot
Biotex, en terwijl Amitsa geintereseerd toekijkt, zet Henk de pomp aan. Iets
te vroeg, want het sop spuit tegen het plafond en Amitsa is de rest
van de dag niet meer in de buurt van het bad gekomen.
|
Vanuit Amirim ligt de Golan hoogvlakte binnen bereik: een uurtje rijden.
We zijn van plan de rit van Eilat in het uiterste zuiden van Israel te volmaken
met een rit tot het uiterste noorden: de berg Hermon. In het plaatsje Nimrod
vinden we een ontzettend leuk restaurantje, de Witches cauldron, waar we
heerlijk snoepen en twee heksjes kopen. Dan is het op naar boven: naar de
top van Har Hermon.
|
We bereiken het hoogste punt met de auto: ongeveer 1,5
km. Dat de lucht hier al flink ijl is blijkt uit de meegebrachte zakjes chips:
die staan bolrond! Als we bij de stoeltjeslift aankomen voor het laatste
stukje omhoog, blijken we net 5 minuten te laat te zijn. Nou ja, houden we
nog wat over voor de volgende keer. Het is wel heel raar om allerlei
snowmobiles van groot tot klein te zien staan, maar in de winter kan je hier
echt skiën!
|
Uitzicht over de Hula vallei vanaf de berg Hermon. Precies in het midden
van de foto staat een kruisvaarders kasteel op een heuveltop.
|
In de Hula vallei bezoeken we de waterval van Banias. Het blijkt dat er hier
nog veel meer te zien is, maar we zijn te laat om het hele gebied te
verkennen, dus ook op het lijstje voor de volgende keer.
|
De hoogste berg van Upper Galilee is de berg Meron, en vlak onder de top
is een wandelpad uitgezet dat helemaal rondom de berg loopt. De wandeling
duurt een uur, en geeft spectaculaire vergezichten over Galilea, de
Hula vallei en over Libanon. Het valt op dat tot de grens alles mooi groen
en bebouwd is, en over de grens een dorre woestenij.
|
Openlucht concert bij zonsondergang in Amirim: met dorpsbewoners in
het gras op een weitje, twee goede muzikanten erbij, uitzicht over
het meer van Galilea, en af en toe grote roofvogels die langs zweven. Mooier
kan haast niet!
|
De ruines van Yehiam, in de buurt van Nahariya. Een fort
waar aardig wat volken gewoond hebben; Romeinen, Byzantijnen, Kruisvaarders
en Ottomanen.
|
Op de oprijlaan naar het parkeerterrein van de ruines stond deze kameleon
te bakken in het zonnetje. Het rende heeeel langzaam naar de kant van de
weg: één stapje voorwaarts, half stapje terug. Hij zat nog
midden op de weg toen we wegreden, dus we hopen dat 'ie heelhuids aan de
overkant is gekomen.
|
Zonsopkomst in Amirim. Rechts is nog net het meer van Galilea te zien. We
waren die ochtend om half zes opgestaan om met Amitsa naar hetzelfde plekje
te gaan waar het concert gehouden werd, zodat ze voor het eerst in echt gras
kon spelen. Helaas liepen we verkeerd, en na een zware klim bleken we op
de verkeerde berg te zitten, zonder gras. Maar de zonsopkomst was er niet
minder fraai om.
|
Rosh Hanikra: een grottencomplex in het noordwesten van het land, tegen de
grens met Libanon aan. Via een kabelbaantje daal je af naar de grotten, waar
de zee zo naar binnen spoelt. Ontzettend vochtig, maar heel indrukwekkend.
|
Even een plaatje om Yuval te laten zien dat we echt in zijn geboorteplaats
Nahariya zijn geweest. Korte sluitertijd, want we waren er ook zo weer vertrokken:
ongezellig, heel stil, en ontzettend benauwd.
|
Restaurant Sim Sala in Amirim : hier vieren we het eind van onze vakantie
in Israel, want morgen gaan we met de boot naar Griekenland. Het restaurantje
is oergezellig, met allemaal kussens, lage bankstellen, stoelen, een houtkachel,
en allerlei frutsels aan het plafond van over de hele wereld: Indiaas, Indiaans,
Japans, Afrikaans, je kunt het zo gek niet bedenken... En het eten was fantastisch.
|
