|
fotoblad 22 |
Vertrek uit Haifa: de hemel boven de stad en de berg Carmel zijn helemaal
verlicht met een oranje gloed. Linksonder zijn de lichten en de schoorstenen
van het schip te zien.
| 
De owners hut van de Trader-1 is deze keer bezet door een stel op huwelijksreis,
en uiteraard gunnen wij die de extra ruime bedden! Wij moesten het doen met
de op 1 na beste hut: de ziekenboeg. Het is een klein hokje, waar overdag
de kooi van Amitsa op het bovenbed stond om nog enigszins ruimte te
hebben. De hut was zo goor dat we de douche niet durfden gebruiken, en Sonja
een halve fles zeep nodig had om het toilet en de wasbak nog enigszins toonbaar
te maken. Amitsa verloor ook haar witte vacht, en als ze kwam kroelen zaten
onze witte T-shirts ook gelijk vol met kattenpootjes.
|
De Trader op volle zee, ergens tussen Cyprus en Griekenland. Henk heeft
het raam opengerukt -want die zat helemaal dichtgeverfd - toen de airco van
het schip uitviel. Omdat het oorspronkelijk een Fins schip is, en uitstekend
geisoleerd tegen de kou op de Baltic, was het al heel snel niet te harden
van de hitte. Het koelkastje uit de auto hebben we toen maar uitgezet, want
die produceert ook flink warmte, met als gevolg dat we alle lekkere hapjes
zo de pach in konden gooien.
| 
Heerlijk relaxen op de boot. Ook veel zitten kletsen met mede-passagiers en kapitein Yanos (hele verhalen had 'ie).
|
Uitwaaien op het voordek. Er staat een ruime windkracht 7 recht van voren,
en met de vaarsnelheid van het schip erbij waaiden we uit onze laatste verschoning...
| 
Het bovendek van de Trader-1 is helemaal leeg, op de auto van de newly-weds
en ons busje na. Deze stille periode wordt gebruikt om het hele bovendek
te schilderen.
|
Aankomst in Piraeus, vlak na zonsopkomst.
| 
Direct nadat we vastliggen komt de douane aan boord, en na de paspoort controle
gaan we met de reusachtige lift naar beneden, naar het laaddek.
|
Met onze pasgetrouwde reisgenoten, Hoffit en Kobi, wachten we op de inklaring
van de auto's. We trekken alle mogelijke noodrantsoenen open, want er was
geen ontbijt aan boord deze morgen. Hoffit besmeert kaakjes met Nutella,
heel creatief!
| 
Traditionele foto van het kanaal van Corinthe, je komt eroverheen op de weg van Piraeus naar Patras.
|
Omdat Amitsa nog steeds een grote hekel aan autorijden heeft, gaan we direct
door naar de ferry in Patras. Ondanks dat het dit weekend erg druk is, kunnen
we een hut boeken, amper een half uur voor vertrek met nog 10 minuten te
rijden naar de haven. Bij de afhaalbalie voor tickets is de marge nog maar
10 minuten, en de rij gigantisch. Uiteindelijk scheuren we de boot op, de
klep gaat achter ons dicht, en nog voor we in de hut zijn is het schip van
de kade af.
| 
Internet cafe aan boord van de ferry: we laten beide thuisfronten
even weten dat we al door Griekenland heen zijn, en dat Amitsa nog lekker
mauwt. Verder zoeken we op de ANWB site naar de verkeersmeldingen over Oostenrijk,
want daar zijn net grote overstromingen geweest. De hoofdwegen blijken vrij,
dus houden we ons oude plannetje vast.
|
De kleuren blijven ons boeien: hier de zonsondergang tijdens de tussenstop van de ferry in Igoumenitsa.
|
De "pet-cabin" aan boord blijkt een heel gewone 4 persoonshut te zijn, maar
in ieder geval groot genoeg om de bench op een van de bedden te zetten. We
moeten twee keer lopen voor alles uit de auto is, maar dan begint het grote
genieten: onze eerste douche in drie dagen, alles brandschoon, schone kleren....
We zijn als dorstigen in een oase. En de puinhoop? Ach, we worden al
lekker Israelisch........
|
Opeens vindt Amitsa het autorijden opperbest, en ze valt prompt in slaap
na aankomst in Italie. Het is erg druk op de weg, maar na een dag stevig
doortuffen bereiken we hetzelfde hotel als op de heenreis. Er is plek, maar
slechts voor de eerste nacht. De tweede dag verhuizen we 100 meter verderop,
maar zo'n echt Oostenrijks hotel: Maria Theresia.
|
Een extra rustdag in Oostenrijk. We rijden het tolweggetje op naar de Hinterhornalm,
door het Gnadenwald. Na een stevige klim over een enkelbaans weggetje
met heel veel haarspeldbochten en een steile afgrond, bereiken we het cafeetje
aan het eindpunt . Shai heeft het zo kwaad gehad met die klim dat 'ie verdacht
naar brandend rubber stinkt, dus geven we hem even de tijd om op adem te
komen. Apfelstrudel, een gigantische ijskoffie, een fantastisch uitzicht.
En weer veel aanspraak over de poes. Ons roestige Duits begint al weer wat
soepeler te klinken.
|
Heel veel mensen gebruiken het weiland naast het cafe om van de berg af te
springen, gelukkig goed uitgerust met delta-vleugels of parachutes.
|
De laatste ochtend in Oostenrijk: nog even een paar fotootjes (slechts 460
deze vakantie!), en dan is het inpakken en wegwezen: circa 12 uur rijden
naar Nederland.
|
