|
fotoblad 17 |
De laatste twee weken van december zijn we in Nederland, voor
de verjaardag van Henk's moeder, voor Kerstmis, Oud en Nieuw en uiteraard
bezoeken aan verpleeghuis de Sterrenlanden. Henk's vader is gelukkig weer
aardig opgeknapt van een ernstige trombose gevolgd door zware verkoudheid.
Onze huurauto is heel stemmig zilverkleurig, en we noemen 'm meteen "Kerstbal".
Lekker scheurijzertje met heel veel knopjes, metertjes en zelfs cruise-control.
In twee weken ruim 1400 kilometer mee gereden, diverse keren naar klanten
en naar Zwolle. Oud en Nieuw vieren we bij Vicky en Mario, en het is supergezellig.
Op Nieuwjaarsdag eten we nog lekker met pa en ma een oliebolletje in het verpleeghuis,
pakken de koffers en op 2 januari reizen we weer af naar Eilat.
|
Zo'n bezoekje aan Nederland is wel uitstekend voor de grijpvoorraad: zo
kunnen we de drop, koffie, pinda's en salmiakballen prima aangevuld houden.
De koffers gingen leeg mee naar Nederland, en propvol weer terug.
|
Inmiddels is het toch wel behoorlijk fris in Israel, en 's avonds
is een kacheltje noodzakelijk. De airco kan als kachel werken, maar dat is
niet zo tof want de warmte blijft aan het plafond, het stoft enorm en maakt
veel kabaal. We kopen bij Jumbo een straalkachel op een voet, net een ventilator
want hij kan nog heen-en-weer zwenken ook. Het geeft heerlijke warmte.
|
Henk slaat aan het kokkerellen. Het eerste project is een
appeltaart. Ondanks allerlei onduidelijke ingredienten met Hebreeuwse gebruiksaanwijzing
en gegokte hoeveelheden wordt het een prima taartje. Bij een pasta-etentje
met Monique en Dani smullen we er heerlijk van (bolletje ijs erbij, kwak slagroom
erop, hmmmm).
|
|
|
En dan komt opeens het gevreesde bericht uit Nederland: het
gaat slecht met Henk's vader. Broer Hans belt vrijdag tussen de middag op
om te vertellen dat Pa weer longontsteking heeft, en zo benauwd is dat morfine
toegediend moet worden. De prognose is zelfs zo slecht dat niet verwacht mag
worden dat we nog op tijd in Nederland terug kunnen zijn om hem in leven te
zien. We verlaten Monique halverwege de lunch bij Shibolim en scheuren naar
het reisbureau. Vijf minuten voor sluitingstijd rent Sonja naar binnen en
regelt twee tickets. Er wordt op shabbat echter niet gevlogen, en de eerste
vlucht is op zaterdagavond naar Tel Aviv, en zondagmorgen naar Amsterdam.
De hele nacht hangen we op de luchthaven Ben Gurion, en komen zo gaar als
boter om 12 uur zondags in Nederland aan. Met trein en taxi naar het verpleeghuis.
Pa ligt rustig te slapen, maar is al sinds vrijdag niet meer bij geweest.
Na een uurtje aan zijn bed te hebben gezeten gaan we naar bed en vallen van
vermoeidheid als een blok in slaap. 's Nachts om kwart over twee gaat de telefoon.
Sonja denkt dat het de wekker is en zet 'm af, maar dan worden we voldoende
wakker om te beseffen dat het maar één ding kan betekenen:
pa is overleden.
|
De hele verdere week staat in het teken van de uitvaart. We
stellen gezamenlijk de rouwadvertentie op, de tekst op de rouwkaart, en passen
de website van ma aan. Het fotoboekje met de biografie van "de meneer van
de fopwinkel" is aan een laatste hoofdstuk toe. We besluiten het boekje af
te maken, met een lach en een traan, en op de printer van Hans af te drukken.
Iedere aanwezige bij de uitvaart krijgt een exemplaar mee. Het is later ook
op de website gezet: www.xs4all.nl/~omapragt
|
Nog even een moment van rust en overpeinzing voordat het condoleance bezoek
begint. Op de kist een tak van de orchidee die al jarenlang bij pa en ma in
huis is.
|
Ma vroeg de bezoekers geen bloemstukken mee te nemen, maar
één bloem met een persoonlijke groet aan pa. Na lang peinzen
vond Henk de Lisdodde het meest toepasselijk: een herinnering aan pa's geliefde
visstek en aan de fopwinkel, doordat de lisdodde lijkt op een knalsigaar.
Uiteraard waren die nergens te krijgen in januari, dus zijn we de Biesbosch
ingetrokken. Henk knipt hier een fraai exemplaar, terwijl hij tot z'n enkels
(en een stukje verder) in de blubber wegzakt. Maar we hadden onze sigaren.
Door de warmte in huis is één van de sigaren daadwerkelijk geknalt:
een grote wolk zaadjes en pluis. De drie overgebleven Lisdoddes heeft Sonja
zorgvuldig in cellofaan verpakt, en met bruine verf geretoucheerd. Zagen
er helemaal top uit!
|
|
|
Vier weken zijn we in Nederland gebleven. Al die tijd stond Shai
te verstoffen in de parkeergarage onder de flat. De bus werd wel goed gebruikt
door de katten: aan de voorruit kun je zien dat ze regelmatig beklommen werd.
|
Dus eerst maar even door de wasstraat in Eilat. Dat gaat zonder bestuurder
erin, maar met draaiende motor. Als de auto de baan afrolt, recht op een muur
af, komt er net op tijd een mannetje aanhollen die erin springt en
de auto op het parkeerterrein zet.
|
En nog is de pret niet over, want er komt weer een ander mannetje om de
auto helemaal droog te wrijven en op te poetsen. Er werken wel 12 man
bij die autowasserij. Het duurt een kwartiertje, maar voor 25 shekel (4 euro)
heb je een hoop lol en een blinkende auto.
|
De zaterdag dat we voor pa's overlijden naar Nederland terugvlogen, waren
we eigenlijk van plan geweest naar Ikea te rijden in Netanya, voor een dichte
kast in de keuken, Billy boekenkasten in de werkkamer, en wat hebbedingetjes.
Nu we terug zijn pikken we de draad weer op. Vrijdag lunchen we met Monique
weer bij Shibolim, en zaterdag rijden we door de woestijn via Mitzpe Ramon,
Beersheva en Tel Aviv naar Netanya. Aan de kust vinden we hele struiken rozemarijn
in de bloei, in februari!!!
|
Netanya is een badplaats aan de Middellandse zeekust, en hoewel het daar
normaal frisser is dan in Eilat, is dit een uitzonderlijk warme dag. Er is
van alles te doen op het strand, we wandelen de hele promenade af, en eten
's avonds superlekker in de buitenlucht bij restaurant London.
|
Het hotel Margoa in Netanya was ook heel gezellig, persoonlijk en rustig,
tot deze stoere lieden hun steiger gingen afbreken. Dit is het uitzicht uit
het raam, op de vierde verdieping. Is Fidel Castro aan het bijklussen?
|
We zijn weer terug bij Ikea, net als een jaar geleden, maar nu met onze
eigen bus. We hebben zelfs de traditionele hotdog al op, Israeli stijl, dus
met een worstje van kalkoen in plaats van varken, maar ook heel vertrouwd
lauw warm. Bijna alle spullen van ons wensenlijstje waren uit voorraad, dus
het inladen kan beginnen.
|
Hoe handig zo'n busje ook is, we willen altijd net weer iets wat groter
is dan erin kan: we hadden een kast gevonden van 2,36m, en de laadruimte
is maar 1,80. Dus bleef er een stukje uitsteken. De klep werd met een touwtje
vastgebonden, de camera op de achterklep diende als achteruitkijkspiegel,
en na een reis van 5 uur door de Arava (het stuk woestijn tussen de Dode Zee
en de Rode Zee, feitelijk deel van de "Great Rift") bleek alles nog keurig
netjes achterin te liggen. Gelukkig kwam Yuval even helpen bij het naar binnen
sjouwen, want eigenlijk was de lift ook een maatje te klein voor deze kast.
|
Het monster in aanbouw. De open stellingkast is al leeggehaald en toegevoegd
aan de stellingkast in de internetkamer. De nieuwe kast is 60cm diep
en 150cm breed. Daar moeten toch wel een paar borden inpassen?
|
En ziehier het resultaat: 3 deuren, 4 laden, een zee aan ruimte en geen
stoffige glazen meer. De hele constructie vergde welgeteld één
avond, maar ja, Henk heeft al veel geoefend met Ikea spullen.
|
Ook een nieuwe aanwinst op het terras: een plant met schitterende bloemen
die zijn opgebouwd uit allemaal losse meeldraden die zich uitrollen uit een
kokertje. De kleur is zachtrood, en Son was op slag verliefd. De plant is
in Eilat gekocht, maar komt oorspronkelijk uit Australië.
|
Op de vensterbank van de slaapkamer komen elke ochtend rond 6 uur een stel
duiven luidkeels koeren. Een wekker hebben we dus niet nodig, maar echt blij
zijn we daar niet mee. In de doe-het-zelf shop daarom een rijtje "duivenpinnekes"
gekocht. De volgende ochtend zaten de duiven er weer, de hele ochtend
waren ze aan het donderjagen om die pinnen eraf te krijgen. Dat werkte dus
niet. Opnieuw naar de doe-het-zelf, en nog twee rijen erbij geplakt. Een fakir
zou er verliefd op worden, maar het lijkt te werken: deze ochtend geen enkele
duif gehoord.
|
