|
fotoblad 12 |
|
Tweeënhalve maand zijn we in Nederland geweest: juli,
augustus en 2 weken in september. Die weken hebben we aangegrepen om de
zaak leeg te ruimen in afwachting van funderingsherstel of verkoop, een
werkplaats in de woonkamer te maken, en het huis grondig op te ruimen.
Het plan was bij onze volgende periode in Eilat wat meer
spullen van huis mee te nemen (meer dan die 180 kg van de vorige keer!!!).
En als je dan toch een bestelbusje hebt, dan maar met de auto. Maar
dat ging niet zo simpel: wekenlang bellen en emailen leverden uiteindelijk,
pas begin september de oplossing om van Europa naar Israel te varen: de
routes over land zijn niet erg aan te bevelen wegens teveel antipathie met
ons reisdoel.
|
Onze dappere "Shai" (Ivriet voor "Gift") zakte nog net niet door
zijn veren: achterin zaten 5 verhuisdozen, een enorme kist vol met computerspullen,
trafo's, voedingen, accu's etc, een ladenblok afgetopt met boeken en etenswaren, een werktafel met een bureaustoel,
2 tuinstoelen, 4 flessen whiskey, 2 duikflessen en 30 kilo lood, een vuilnisbak
vol met keukengerei, 3 stellingkasten, een telescoop, stofzuiger, "pech
onderweg" spullen en niet te vergeten Sonja's safari hoed. Op de achterbank
2 reistassen, een koelkastje, kist met snoep voor onderweg, een vastgeketende
laptop, 20 liter water en een wielklem type Amsterdam. De achterruiten waren
bovendien dicht gemaakt met tralies: hoezo goed voorbereid?
|
Sonja voelt zich doorgaans wat "unheimisch" in Duitsland, en neemt
in Venlo het stuur over zodat ze de eerste 2 uur wat omhanden heeft. Het
rijden gaat echter heerlijk, en na de volgende wissel zit ze al lekker ontspannen
met de voeten op het dashboard.
|
Shai vreet zich gestaag door de kilometers heen. Het rijden
gaat heel goed, al is er veel zijwind en door het gewicht achterin heeft
'ie een beetje de neiging te slingeren. We houden de snelheid daarom
rond 110 en dan gaat het prima. 's Middags komen de bergen van Oostenrijk
al in zicht.
|
We zijn op de goede weg: A staat voor Oostenrijk, I voor Italie,
en het hotel waar we een kamer besproken hebben is vlakbij Innsbruck: kan
haast niet misgaan.
|
De grens: toch een vreemde gewaarwording dat je heel Europa kunt doorkruisen
zonder enige paspoort controle en zonder geld te wisselen. De eerste dag
hebben we precies 1000 km gereden, 2 keer getankt en er een uurtje of 10
over gedaan.
|
Na de overnachting in hotel "Heilig Kreuz" halen we al vroeg
de bus uit de parkeergarage en vertrekken om 8 uur richting Italie. Sonja
scheurt door de Brennerpas (nou ja, harder dan 80 gaat Shai niet omhoog
met al dat gewicht achterin), en kort daarop passeren we het bord van Italie.
|
Na een uurtje of 7 komen we in Ancona aan. We kunnen de overtocht
naar Griekenland een dag eerder maken dan gereserveerd: toch handig om
niet in het hoog-seizoen te reizen! Het is al lekker warm hier,
dus we gaan naar het helikopter dek van de ferry om te genieten van het
uitzicht op Ancona.
|
Henk kan het weer niet laten: een fles roze bubbels komt te voorschijn,
perfect gekoeld in het koelkastje in de auto: ter viering van een geslaagde
eerste deel van de reis.
|
Shai rust uit op het camperdek van de ferry: hier mag je ook met een
camper of caravan staan en erin overnachten. Aan het plafond hangen stopkontakten
voor de stroomvoorziening. We hadden in Nederland nog bijna een camper
gekocht, maar die werd net voor onze neus weggekaapt. Bovendien is Shai
handzamer in Eilat en heeft een automaat, dus achteraf geen slechte keus.
Misschien gaan we dit later nog eens met een camper doen.
|
We slapen heerlijk aan boord van de ferry, op een korte verstoring
na van een paar aso Duitse tieners. De volgende morgen maakt de boot een
korte tussenstop in Igoumenitsa, een plaatsje circa 250 km noordelijker
in Griekenland. Het is windstil, en de rook van de ferries steigt loodrecht
omhoog.
|
Na aankomst in Patras is het ongeveer 3 uur rijden naar Athene. Helaas
schrijven de Grieken de naam van de plek waar we naar toe moeten op minstens
drie verschillende manieren, en dus verdwalen we prompt met het busje in
het centrum van Athene, in de avondspits. Gelukkig hebben we dit soort
verkeer al geoefend in Israel en we komen zonder krassen uiteindelijk toch
in Pireas. Vanuit de hotelkamer kijken we uit over de jachthaven van Mikrolimano.
|
Eindelijk eten (nou ja, eigenlijk zijn we nergens iets tekort gekomen).
Henk krijgt een kunstwerkje van gamba's, Sonja rijgt een zwaardvis aan
haar vork.
|
Na een extra dagje Athene, met bezoek aan het Syndagma plein en het
nationaal archeologisch museum, en een copieuze maaltijd aan het water
in Mikrolimano, zoeken we de boot op: een echte vrachtschuit voor
Roll On/ Roll Off vervoer. De Trader 1 wordt geladen met vrachtwagen trailers,
containers op platte wagens, losse pallets, en een zootje personenauto's.
De boot is afgeladen vol.
|
Shai staat hier voor het gapende vrachtruim van de schuit. In het
midden is een enorme lift waarmee de trailers naar het bovendek en het
ruim gebracht worden. Als die vol zijn wordt ook het laadruim helemaal
volgestouwd, o.a. met rechtssturende personenauto's voor Cyprus.
|
|
Shai staat aan boord. Naast ons staat nog een avontuurlijke Nederlander
die met zijn landrover heel Europa is doorgetrokken en nu een poosje naar
Israel en Jordanie gaat.
|
Sonja voelt zich meteen thuis aan boord. Voetje op een bolder, zittend
op de railing, bekijken we het gedoe in de haven en het laden van de trailers
op het bovendek.
|
Maaltijd in de officiers mess. Zodra je gaat zitten slingert de steward
binnen 2 minuten een maaltijd voor je neus, voor iedereen hetzelfde, maar
het eten is goed en de druiventros gigantisch.
|
|
De steward Ibrahim gaf ons de owners hut, waarschijnlijk om de dame
te vrijwaren van vrijpostige truck chauffeurs. De kamer was heel groot,
met zware lederen meubels, twee ruime bedden, en een eigen douche en toilet.
Alles plakte van het zout, maar was redelijk schoon en we sliepen er als
rozen.
|
Verslag van een zeereis: Sonja typt een stuk reisverslag op de laptop,
lekker buiten op een bankje, terwijl in de verte allerlei Griekse eilanden
langsschuiven. Via de routeplanner en de GPS ontvanger van de laptop konden
we volgen waar we waren: de reis ging eerst oostwaarts ten noorden van
Rhodos langs, toen zuidwaarts naar Cyprus. Daar hield de kaart op. De zee
op de achtergrond is een tikje woelig deze morgen, het schip slingert een
beetje, en Sonja blijft op grote afstand van de etensgeuren uit de keuken.
Een tabletje Primatour voorkomt erger.
|
Dit is het gevolg van een dagje zeebonk spelen: zondoorstoofd, helemaal
verwaaid, maar ongelofelijk naar ons zin gehad !!!
|
|
Zonsondergang over Rhodos. Het was net na nieuwe maan, en de nacht
was heel helder. Voor het eerst konden we de melkweg zien, adembenemend.
|
De loods komt aan boord voor de tussenstop in Cyprus.
|
Een sleepboot helpt om het schip in de kleine haven te keren. Het
schip ligt naast 3 cruiseboten die geleidelijk aan allemaal vertrekken
richting Haifa.
|
|
Op Cyprus moet de auto tijdelijk op de kant staan om ruimte te maken
voor het lossen van de trailers. Terwijl de andere auto's staan te bakken
in de zon weet Henk het enige stukje schaduw te vinden in de hele haven.
Dat is goed nieuws voor de pakken hagelslag in de auto!
|
In totaal zijn er 5 opvarenden deze keer, 2 truckers die hulpgoederen
naar Jerusalem en Gaza brengen, de man met de Landrover, en wij. En toevallig
of niet: allemaal kaaskoppen uit Nederland. Hoezo reislustig volkje?
|
's Avonds varen we weg uit Cyprus. We hebben gezelschap gekregen van
2 Israeli uit Haifa die drie maanden op Cyprus geweest zijn: Itschak
en Roshanna. We delen een fles bubbels en genieten van 3 vallende sterren
en opnieuw de melkweg, terwijl Cyprus langzaam in de verte verdwijnt. Vroeg
naar bed, want 's ochtends vroeg komen we al in Israel aan. Het is 6 uur
als Sonja opstaat, door de patrijspoort kijkt en het beloofde land ziet.
Snel aan dek om de zonsopgang boven de Carmel mountain te zien.
|
|
De Trader-1 schuift langzaam de haven in, geassisteerd door een sleepboot
en een loods, terwijl de hemel dieppaars kleurt van de opkomende zon. Nog
eventjes, en we zijn er.
|
Nou, dat eventjes werd een behoorlijk lang eventjes: alles in de auto
moest door de security check heen: alle dozen, kasten, bedden, kratten;
zelfs het reservewiel werd onder de auto uitgehaald en gescand. Volop
pret gehad, en ook alle medewerking van de beambten, die ook niet zeurden
over het te grote aantal flessen whiskey of etenswaren. Ook voor de auto
of de spullen hoefden we geen invoerrechten te betalen: er werd een formuliertje
meegegeven waarmee de auto 3 maanden mag blijven, plus instructies om dat
met een jaar te verlengen.
|
De camera was al vol (80
foto's), en eigenlijk wilden we zo snel mogelijk naar huis, dus foto's
van onderweg zijn er niet. Om 11 uur reden we het haventerrein af, legden
nog even snel een bezoekje af bij een oud-Dordtenees die in Haifa woont,
overhandigden een blik "schapekoppen", en toen was het nog 7 uur rijden
naar Eilat.
Eerst namen we de nieuwe snelweg 6 om alle verkeersdrukte bij TelAviv
te vermijden. Vervolgens in Be'er Sheva per ongeluk op weg 40 terecht
gekomen, de alternatieve en moeilijker route naar Eilat. Maar wat een
feest was dat om te rijden: spectaculaire woestijn landschappen, de gigantische
krater bij Mitspe Ramon waar je via haarspeldbochten in afdaalt en vervolgens
dwars doorheen rijdt, echt super. Als het even kan gaan we deze weg nog
eens terug rijden en foto's maken.
Ruth en Yuval hadden de flat prima verzorgd, zelfs eten gehaald, dus
we konden er zo intrekken. De lawaaipapegaai van boven was gelukkig opgehoepeld,
en de lekkage gestopt, maar daarover later meer.
Meer weten over hoe we deze reis geboekt en ervaren hebben?
Zie de uitgebreide reisinfo
.
|
|
