9 juni 2022: aan het einde van de middag merkt Sonja dat Amitsa een "bak" probleem heeft: ze gaat wel 20x achter elkaar naar de bak, staat
hevig te persen, verliest wat urine maar meer lukt niet. Een bekend probleem, want dit is al eerder gebeurt en ze krijgt dagelijks een
lepeltje isogel om de sigaartjes soepel te houden. Vrijdagochtend kan ze meteen terecht bij de 3Weikes, waar we liefdevol
worden opgevangen. Haar lieve karakter verdwijnt altijd als sneeuw voor de zon zodra ze bij een dierenarts komt, en we spreken af dat
de praktijk haar een complete APK geeft, om ineens alle opties te onderzoeken. Ook spreken we af dat het geen lijdensweg moet worden,
want ze is tenslotte al 17, en dat is hoog bejaard voor een poes. Liever inslapen dan frequente bezoeken aan de praktijk. Maar alles
gaat goed, urine prima, stoelgang werkt weer, en men merkt alleen ernstige artrose in haar rug: misschien doet dat zoveel pijn dat
ze daarom soms niet kan poepen. Sonja haalt haar weer op en loopt de hele middag achter haar aan: ze is heel suf van de narcose en heeft
een hele lange baard van slijm die overal achter blijft hangen. Als ze weer helemaal wakker is merken we wel dat ze nog pijn heeft aan
haar achterpootjes of rug, en ze is de eerste dagen heel stil: in plaats van het gewone ochtendconcert "MAUW MAUW eten NU..." gaan we
elke ochtend kijken of ze het nog wel doet.
Na een paar dagen is ze gelukkig weer de oude. Wel krijgt ze nu dagelijk Metacam,
net als toen ze last had van haar pootje, en ze krijgt extra isogel. Dat maakt de sigaar lekker kneedbaar maar ook kleverig en elke
ochtend moeten we op zoek waar ze haar slingertje nu weer opgehangen heeft: ze stormt van de bak af met 2 staarten, en in een scherpe bocht
slingert die extra staat eraf en door de kamer. Maar we hebben het er graag voor over, en gunnen haar nog een paar heerlijke jaren
in het zonnetje, in haar torentje en in de serre. En die blote buik van het onderzoek begint al weer een beetje haar te krijgen.
21 juni 2022: als Sonja 's ochtends beneden komt blijkt dat Amitsa overal in de kamer heeft overgegeven, wel 20 plekken. Een paar brokjes komen er
meteen weer uit. Daarna wordt ze rustiger en slaapt veel, maar tegen de avond begint het overgeven weer, en wordt steeds erger. Er komt
geen eten uit, alleen slijm en ze staat krom van de inspanning. Ze zoekt ons doorlopend op, maar gaat na een paar stappen weer liggen.
Als 's avonds het slijm rood begint te kleuren weten we genoeg: dit komt niet meer goed.
Gelukkig kunnen we meteen terecht bij de dienstdoende arts Hugo van WB in Etten-Leur. Onderweg is Amitsa muisstil:
in plaats van haar gewone gemauw tijdens autoreizen, geeft ze geen kik. De ontzettend aardige dierenarts vangt ons bij de deur al op,
hoort het verhaal, en we besluiten tot inslapen. Ook dat doet deze arts ongekend goed: 1 prik en zonder pijn zakt ze weg.
|
....daag lieve poes, bedankt voor alles, we hebben enorm van je genoten.......
|
|
