|
fotoblad 54 |
Helaas, het zit er (bijna) op: de samenwerking met de elektronicapartner loopt binnenkort af, en er moet weer een boterham verdient
gaan worden. Bovendien liep het huurkontrakt voor de flat af, en verlengen zou vast weer "balagan" worden.
Het zijn vier heerlijke jaren geweest, waarin we ontzettend veel beleefd hebben en veel toffe vrienden hebben gemaakt. Het mooie weer,
de openheid van de mensen en de ontstressing van onszelf hebben daar ongetwijfeld aan bijgedragen.
|
Maar nu toch even naar de klaagmuur....... We hebben er heel serieus over gedacht om onze boterham in Israel te verdienen, door een bedrijfje op te
zetten, en met enkele mensen in dienst hi-tech elektronica te produceren en te exporteren. Echter, onze ervaringen met corrupte makelaars,
dollarbeluste huiseigenaren, inbrekers, naar hartelust frauderende advocaten en schijnheilige ambtenaren hebben ons tijdig "genezen" van
dat idee. Het feit dat we, als niet-joden, geen visum van meer dan 3 maanden kunnen krijgen (zelfs geen Toshav Eilat!), maakte het extra
riskant.
Ivriet was een andere handicap, helemaal toen we merkten dat zelfs geboren en getogen Israelis niet in staat bleken de trucjes en juridische
uitvluchten uit kontrakten te filteren.
Om nog maar te zwijgen van de frustraties van frequente stakingen, douanekantoren die urgente zendingen drie maanden zonder opgaaf van
reden vasthouden, import- en exportheffingen, en 24-uurs spoedzendingen die steevast 3 dagen duren.
Na lang wikken en wegen hebben we dus besloten om niet in Israel te beginnen. Het Nederlandse klimaat nemen we maar op de koop toe.
Het Nederlandse ondernemersklimaat, waar zakendoen is gebaseerd op vertrouwen en gunnen en een wederzijdse toewijding om goede produkten
en diensten te verlenen, past beter bij ons dan de niets ontziende, "gesteggel om een shekel" mentaliteit in Israel.
Die mentaliteit zit zo diep, dat je doorlopend met argwaan en rauw egoisme tegemoet getreden wordt. Het bekende gezegde "als je een
klein fortuin wil maken in Israel, breng dan een groot fortuin" is helaas echt helemaal waar.
En oh ja, wonen in Israel bracht ons op intensieve wijze in aanraking met de drie "Abrahamse" religies. De rauwe hypocrysie en intolerantie,
toenemend met de mate van heiligheid ("hoe groter de kippa, hoe groter de hypocriet"), heeft ons verbijsterd en wekt inmiddels een
hartgrondige afkeer bij ons op. Waren we bij aanvang nog uiterst tolerante agnosten, Israel heeft van ons overtuigde atheisten gemaakt.
Richard Dawkins boek "The God Delusion" prijkt in de boekenkast, en veel videoclips
van Pat Condell hebben we inmiddels met veel plezier bekeken.
Voordat we ons echt gaan ergeren, gaan we terug. We zetten we een punt achter onze "sabbatical", zetten de meubels te koop en pakken de
boel in.
|
De auto staat de koop, en de reuzen krabpaal van Amitsa gaat naar Maaike, de poes van de familie Koth.
|
De poezenhoek wordt afgebroken.
|
Poes te koop!!! Slechts 50 shekel!!! (Extra korting wegens chagrijnig).
|
Alle meubels staan op een speciale meubel pagina van de website.
|
Amitsa is haar luxe 2-persoonsbed kwijt....
|
... want dat staat tijdelijk in onze slaapkamer, nadat we het hemelbed verkochten.
|
Hier is de koopjeshoek: (bijna) alles voor 5 shekel.....
|
Tweehonderd kilo spullen staan klaar voor transport via de PTT.
|
Tussen de bedrijven door doen we ook leuke dingen: we gaan er nog een paar keer met de jeep op uit en heerlijk uit eten bij Sjato en
bij Tonino, met Rayond, Etti en Ruthy. De laatste jeep trip gaat door
Wadi Shehoret, op de zaterdag voor vertrek, net voor zonsondergang.
|
Sonja brengt er de stenen terug die al die jaren ons balkon versierd hebben.
|
We maken een trip met Valerie en Joshua, en Valerie krijgt haar allereerste rijles: off-road in de woestijn, in een Landrover: dat is
nog eens een manier om te beginnen met lessen.....
|
Mooi he, die knieëen? Nog een souveniertje van de trip met Valerie en Joshua. Sonja had waterballonnen meegenomen, en maakte een sierlijke
snoekduik in het grind. Vervolgens keek een week lang iedereen Henk verwijtend aan.....
|
Sonja perst er ook nog een laatste buikdans les uit bij Celine, vriendin van Hadas.
|
Verder maken we nog een reeks stoere foto's van GiepGooi.
|
En dan is het D-day: de tafel en bank worden uit elkaar geschroefd, want de verhuizers kunnen elk moment komen.
|
Mietsie steekt haar pootjes onder de banden van de sofa door, en begint alvast ontzettend boos te kijken: hier met mijn bank......
|
.... maar helaas, de bank en de meeste andere meubels worden toch het huis uitgesjouwd.
|
Zo de verhuiswagen in.
|
Het resultaat: een gans lege woonkamer, met slechts 2 tuinstoelen en een plastic tafeltje. Genoeg om de komende twee dagen op door te brengen.
|
Ondertussen pakken we de resterende dozen in, en proppen die in de jeep. Zeventien verhuisdozen gaan erin......
|
..... en een hele lange doos op het dak. In die doos zitten de lange kandelaars, de pijlen en bogen, driepoot en alle andere
lange dingen die niet in een gewone verhuisdoos passen. Dinsdagmorgen brengen we alles naar de post, woensdag vliegen we retour naar
NL, en donderdagochtend staat de PTT al op de stoep om ze af te leveren. De dozen zijn een beetje gekneusd en er zijn wat dingen
gebroken, maar alles is er!
|
Tja, en zo rot zie je er dan uit........ Nou, we waren allebei al een week ziek en verkouden, maar tijd om lekker uit te zieken was
er niet, dus gewoon doorbuffelen. Thuis in Nederland komt de narigheid er pas goed uit, en zitten we dagenlang in de lappenmand.
Een pijnstillertje voor Henk heeft spectaculaire bijwerkingen: oedeem, en niet zo'n beetje ook. Volgens Sonja was het wel
lekker kussen zo: altijd raak!
We gaan de boel uitpakken en opruimen, het huis verder afbouwen, en dan gaan we bedenken wat we daarna weer gaan doen. De titel van de
website " ... in Israel" zal wel veranderen, maar we blijven onze foto's erop zetten. Kijk dus af en toe eens op deze site.
|
