|
fotoblad 50 |
Hé, waar komt die rare arabier opeens vandaan?
|
En daar staat er nog eentje, met Sonja's tas......
|
Goodbye? Kroontje? Jordaanse vlag?
|
Sonja zij aan zij met Abdullah de tweede?
|
We zijn op bezoek bij de overburen in Jordanie, en rijden hier vlak langs de giga-vlag waar we anders steeds op uitkijken.
|
Best grappig om Eilat eens vanaf de andere kant te zien.
We zijn namelijk op weg naar Petra, de beroemde rots-stad van de
Nabateeërs. Al die jaren in Israel hebben
we die trip uitgesteld omdat het extra veel gedoe geeft bij de veiligheidscontroles op het vliegveld, maar nu we hier voor het laatst
zijn moest het er maar van komen. De trip naar Petra duurt bijna 2 uur en is heel verrassend. Om te beginnen is de infrastructuur er
geweldig: overal drie-baans snelwegen met nauwelijks verkeer, een spoorlijn waarvan we het bestaan niet kenden, en heel veel
verkeersheuvels, ook zomaar midden in de woestijn op de rijksweg.
|
Na een uurtje snelweg rijdt de bus een smal bergweggetje op, steeds hoger en hoger, met veel bochten en dalen. Je kunt je hier heel goed
voorstellen dat, als het opeens gaat sneeuwen, er met de auto geen doorkomen meer aan is. Het is echter april, cham sing, en dus bloedheet.
Opeens remt de bus abrupt af: twee herderinnen steken met hun kudde geiten de weg over. Terwijl de een toekijkt, of staat te bellen,
begint de ander woedend op de bus te schelden. Couleur locale zullen we maar zeggen.
|
De gids adviseert goede hoofdbedekking en een stofmasker, en maakt een toiletstop bij een winkeltje waar ze keffiyehs verkopen: de
traditionele hoofddoek die je ook voor je mond en neus kunt knopen. We volgen zijn goede raad meteen op, en de verkoper helpt met
het vastknopen.
|
Goede raad inderdaad, want het is bijna een kilometer lopen vanaf het parkeerterrein, en naast het zandpad voor voetgangers ligt een
zandpad voor de paarden, ezels en rijtuigjes. Door de langsgalopperende paarden is het flink stoffig. Na dit pad volgt een kloof van meer
dan een kilometer. Je loopt er grotendeels in de schaduw want de wanden zijn reuze hoog. In de muren zijn afbeeldingen en altaartjes uitgehouwen,
en een metertje boven het pad zijn de goten nog te zien waar de Nabateeërs water mee naar hun stad transporteerden.
|
De goot loopt hier zelfs door een "kameel" heen.
|
Dan schemeren door de kloof de contouren van enorme beeldhouwwerken.
|
Wauw, giga groot, en helemaal uit één stuk uit de rots gehakt. Prachtig hakwerk, en meer dan 2000 jaar oud!
|
Details van het breekwerk.
|
Je moet er niet aan denken om even mis te slaan: overnieuw beginnen is er niet bij!
|
De rots is van binnen gelaagd met felle kleuren. Vanuit de "deur opening" kijk je in de eerste zaal, en erachter schijnen nog 2 zalen
te zijn, echter niet toegankelijk voor publiek. Dit gebouw heet de Schatkamer, omdat men dacht dat een Egyptische pharao hier zijn
schatten tijdelijk opsloeg, maar in werkelijkheid is het een graftempel.
|
Het gebied met rotsmomumenten is heel veel groter dan we dachten, en we lopen nog bijna een half uur lang door de vallei met afwisselend
graftempels van de Nabateeërs en Romeinse bouwwerken.
|
De Nabateeërs imiteerden verschillende bouwstijlen, waaronder Grieks en Romeins.
|
|
Hier en daar is dezelfde gekleurde rots zichtbaar als in de schatkamer.
|
Schuin afgeslepen geeft het een prachtige kleurschakering.
|
Leuk zo'n decoratief plafond: witten en behangen overbodig!
|
Beneden in het dal kiezen we voor de gemakkelijke weg naar boven.
|
Eigenlijk hadden wij en Stephen & Lynda uit Jersey onze enigszins gezette gids al betaald voor rijtuigjes, maar die bleken op.
Gelukkig maar, want we hadden al flink gewetensnood om er in terug te moeten: de toestand van de paardjes voor
die rijtuigen was niet zo fraai: wonden, scharminkelig, en dat ondanks het goede werk van het lokale
Brooke dieren hospitaal. Deze ezeltjes waren echter wel helemaal OK.
|
Een leuk alternatief: met ezels naar boven via een omweg, en verder met een taxi weer terug naar de bus. Ton Ullings
zou trots op ons geweest zijn!
|
