|
fotoblad 43 |
Ver hoef je niet te gaan om prachtige ritten te maken: dit zijn de Eilat mountains, aan de overkant van de straat. Een klein stukje
omhoog rijden, en het uitzicht over zee is fantastisch.
|
Zonsondergang in november, vlak achter de flat.
|
De koning van Jordanie is jarig, en dat moet gevierd worden. Een stuntteam van de RAF geeft een spectaculaire show met negen straaljagers
en heel veel gekleurde rook. Het is bijna windstil weer, en de rook blijft nog zeker een uur boven Aqaba hangen.
|
De toestellen scheren laag over het paleis van de koning, en komen ook een paar keer over Eilat heen. Sonja verbijt zich, maar
achteraf horen we dat dat in goede samenspraak gaat tussen de Jordanezen en de Israelis. Maar goed ook, anders hadden de jongens van
het Eilatse luchtafweergeschut een drukke middag gehad. Wel komen na de show nog een paar F-15's van de IAF laag overvliegen, bulderend
met hun nabranders aan.
|
Wat een mazzel: het vorige buikdans festival was in januari, en we waren al bang dat we het dit jaar zouden missen omdat we dan in
Nederland zijn. Gelukkig organiseert Ya Salaam het evenement nu in november, en dus gaan we weer een weekend naar de Dode Zee. De eerste
les is van Miri Allon.
|
Hadas, de lerares van Sonja, geeft een spetterend optreden. De hele zaal kijkt ademloos toe, en ze krijgt een staande ovatie.
|
Deze keer zitten we in een ander hotel, het 5 sterren all-inclusive Grand Nirvana van de keten Fattal (Fataal? We hadden het kunnen weten!).
Het ziet er idyllisch uit, maar wat een
sof: vuile kamers, doorgeroeste deurposten, afgebroken toiletzitting en handdoek hangers, afgebroken nachtkastjes, schuifdeuren die niet
schuiven. Alle drankjes en eten zijn bij de prijs inbegrepen. Daarom heeft de bar uitsluitend cash&carry merken rum en vodka, en een
fatsoenlijke whiskey is niet te krijgen. Herstel, er is helemaal geen andere sterke drank te krijgen volgens de totaal gedesinteresseerde
barkeeper.
Gelukkig is er nog koffie, maar alleen het logo blijkt van Douwe Egberts, de prut is niet te zuipen. Wijn komt uit de tap met labels van
het topmerk Barkan, maar in de container zat iets heel anders en de gasten moesten ijsklontjes in de witte wijn gooien om het een beetje
drinkbaar te maken.
Dan maar een vruchtensapje geprobeerd: helaas: zwaar aangelengd met water. Vruchtenmix dan maar? Jakkes, onrijp!
Niet echt het soort hotel waar wij ons thuis voelen, met al die vallende sterren.
|
Heel jammer, want het hotel ligt prachtig gelegen direct aan het strand en het water van de Dode Zee. Er liggen bij Ein Bokeq lange
strekdammen in zee om het water te laten verdampen voor de zoutindustrie, en vanuit het hotel loop je zo de dam op, tot ver in zee.
Het witte zout schittert langs de dijk.
|
Zaterdagmorgen 10 uur, en lerares Natali geeft les buiten op het strand. Zilte zeewind, wapperende haren en prachtig weer: dat zijn nog
eens omstandigheden om te dansen!
|
Na een half uurtje oefenen begeeft de hele groep zich in het water. Sonja probeert haar witte harembroek nog hoog te houden, maar dat is
een verloren zaak. Na afloop waren de broekspijpen helemaal stijf en enigszins transparant geworden van het ingetrokken zout!
|
De hele groep vrouwen swingt op de beat van de inderhaast opgetrommelde trommelaar, die na het feest van gisteravond niet op tijd
wakker kon worden. En dat eigenlijk nog steeds niet is, maar hij speelt de tarbuka perfect.
|
|
Hadas gaat helemaal uit haar dak.
|
Wat een unieke plek om te dansen!
|
Als de les is afgelopen is het nog tijd voor eigen dans en stretch oefeningen....
|
....en dan snel naar de douche om het naar zwavel stinkende water van de voeten af te spoelen.
|
